< <

<

Abdurehim Abdulla

Hemme shair "anam"la dédi,
Atiliri yoqmikin este.
Ular shundaq atilar idi,
Yolwasnimu qoyghan heweste.

Ular shundaq atilar idi,
Ni güzeller bolghanti sheyda.
Xenjer bolup qadilar idi,
Bolsa mel'un her jayda peyda.

Daim otük bilen su kéchip,
Kordi ni-ni derdu balalar.
Hetta yügen bilen su ichip,
Kezmidimu taghu-dalalar.

Neyzisining uchida cholpan,
Qilichida tangning yalquni.
Weten ishqi oqlargha qalqan,
Ayighida qanning dolquni.

Talapet yep chollerde qalsa,
Asman yighlap tokmidimu yash.
Yulghunzarlar qoynigha alsa,
Shir-yolwaslar tawutqa qoldash.

Biz atalduq tansida yigit,
Ah, atilar jenglerde shéhit.

Yingnilerge rehmet oquldi,
Jenggah bilen untuldi oqya.
Koseylerge dastan pütüldi,
Qilich bilen yaraldi dunya.

Toqach berse anam tonurdin,
Erk bergen atam jenglerde.
Konglek berse anam matadin,
Bayraq berdi atam zeperde.

Men yiqilsam anam yighlidi,
Atam silkip mindürdi atqa.
Japalarda rasa tawlidi,
Xar qilmay dep yawlargha-yatqa.

Sayilerde anam elliyi,
Men quchaqta, kozüm uyquda.
Xamanlarda atam lay-léyi,
Sheher alghan shahtek tuyghuda.

Chillap ketti atamni wijdan,
Anam qaldi oyning ghémide.
Elning ghémi atamda wolqan,
Yéshi derya, ozi kémide.

Ming yigitning himmet lerzi bar,
Qolidiki her bir qadaqta.
Her külkemning pütmes qerzi bar
U ishletken xenjer, sadaqta.

Men ataldim bezmide yigit,
Ah, jan atam jenglerde shéhit.